ในการศึกษานี้ ผู้เขียนคนแรกและผู้เขียนรายงานที่เกี่ยวข้อง Bethan Davies จากมหาวิทยาลัยนิวคาสเซิลในสหราชอาณาจักร และผู้ร่วมงานได้ใช้บันทึกทางประวัติศาสตร์ ภาพถ่ายทางอากาศ แผนที่ภูมิประเทศ 3 มิติ และภาพถ่ายดาวเทียมเพื่อสร้างพฤติกรรมน้ำแข็งขึ้นมาใหม่ ของทุ่งน้ำแข็งจูโนในช่วง 250 ปีที่ผ่านมา พวกเขาสังเกตว่าระหว่างปี 1770 ถึง 1979 ปริมาณธารน้ำแข็งลดลงอย่างต่อเนื่องในอัตราประมาณ 0.65 ลูกบาศก์กิโลเมตรต่อปี ระหว่างปี 1970 ถึง 2010 เพิ่มขึ้นเป็นประมาณ 3 ลูกบาศก์กิโลเมตรต่อปี และเพิ่มขึ้นเกือบสองเท่าระหว่างปี 2010 ถึง 2020 เป็น 5.9 ลูกบาศก์กิโลเมตร กิโลเมตรต่อปี ในขณะที่การสูญเสียธารน้ำแข็งเร่งตัวขึ้นระหว่างปี 2553 ถึง 2563 อัตราการทำให้ผอมบางของธารน้ำแข็งก็สูงกว่าปี 2522 ถึง 2543 ถึง 1.9 เท่า และการแตกตัวของแผ่นน้ำแข็งก็รุนแรงขึ้น

ผู้เขียนบทความนี้เชื่อว่าการลดลงของพื้นที่สะสมของแผ่นน้ำแข็งกำลังสร้างวงจรป้อนกลับเชิงบวก การเปิดรับแสงของพื้นผิว เช่น หินสีเข้ม จะลดการสะท้อนแสงอาทิตย์ ซึ่งก่อให้เกิดต่อไป ล่าถอยธารน้ำแข็ง